دنیا

چرا انقدر به دنبال کسب دنیاییم؟!

چرا باید برای دنیا کار کنیم؟!

مگر دنیا چه خوبی به ما کرده که برایش کار کنیم؟!

ماشین و خانه داده؟

بابت آن، چقدر از عمرمان را گرفته؟!

ارث رسیده؟

آن ثروت، چقدر ما را برای روز حساب آماده کرده؟!

کدام نعمت دنیا پایدار است؟

کدام خوشی دنیا بدون تلخی است؟

اگر سالم باشی، بیماری تو را فرا می‌گیرد؛ اگر مریض باشی، مرگ تو را فرا می‌گیرد. به محض این که می‌خواهی به آرزویت برسی، زمان کوچ از این دنیا می‌رسد...

هرچقدر هم که مال و ثروت و خانه‌های بزرگ داشته باشی، در آخر تو را در قبری کوچک می‌گذارند که باید به خاطر جمع‌آوری آن همه ثروت، جواب پس بدهی!

در عوض برای آخرت کار کن؛ چرا که پایدار است.

عزیزم، تو به آنجا تعلق داری... منزلگاه ابدی تو آنجاست...

بنده آخرت باش؛ چرا که علی علیه‌السلام فرمود: هرکسی در روز قیامت با چیزی محشور می‌شود که به آن علاقه‌مند بوده است.

روزی برای پیامبر شیر و عسل آوردند، حضرت از نوشیدن خودداری کرد و فرمود دو شربت در یک جا و دو ظرف در یک ظرف؟ بعد فرمود: من بر کسی حرام نمی‌کنم که مکروه می‌دارم در اینجا فخر کنم و فردای قیامت به زیاده‌روی دنیا حساب پس دهم و تواضع را دوست می‌دارم که هر که برای خدا تواضع کند، خدا او را رفعت دهد.

خُب حالا اگر پولداری، هم بخر و هم ببخش. اما آن‌قدر برای خودت نگه ندار که نگهداری‌اش برایت جذاب باشد؛ زیرا که بهره‌مندی بیش از حد از دنیا، حساب و کتاب قیامت را به دنبال دارد. «به قول اوجی: بِده بِره...»

اگر هم پولدار نیستی، به حد کفایت تلاش کن که عمرت را سپری کنی. چرا که رفاهِ بیشتر، سعادت نمی‌آورد، بلکه قناعت است که انسان را سعادتمند می‌کند. خوش به حال کسانی که به کم قانع‌اند و چه با خیال راحت سفر دنیا را برای رسیدن به آخرت طی می‌کنند...